ભથવારીનું ગીત – કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી.
સપ્ટેમ્બર 17, 2006 at 10:24 પી એમ(pm) 4 comments
ગોધણ – ઘણીની ભથવારી રે,
હું ગોધણ – ધણીની ભથવારી;
આંબો ને હું પ્રેમ – ક્યારી રે,
પતિ આંબો ને હું પ્રેમ – ક્યારી.
સેંથડે સિંદૂર : પ્રેમનાં આંજણ
આંજ્યાં આંખે મતવારી;
ઢેલડી જેવી હું થનગન નાચું,
આવને મોરલા રબારી રે….. હું…
રૂમઝૂમ રૂમઝૂમ ઝાંઝર ઝમકે,
ભાલે શી સ્નેહની સિતારી;
ખેતર ખૂંદી કંથ થાકીને આવે,
દેખે ત્યાં થાક દે વિસારી રે….. હું…
હળવે ઉતારી ભાત મહીડાં પીરસું,
ફૂલડાંની પાથરું પથારી;
કંથડને કાજ ઘર રેઢું મૂકીને
આવું સીમે દોડી દોડી રે….. હું…
વા’લમને છોગલે ગૂંથું ચંબેલડી
પીંછાં ગૂંથું હું સમારી;
જોઇ જોઇને એ મુખ રળિયામણું,
હૈયામાં ઉડતી ફુવારી રે….. હું…
Entry filed under: કવિતા.
1.
manvant | સપ્ટેમ્બર 17, 2006 પર 11:12 પી એમ(pm)
“વડલો” ભણાવતાં આ ગીત ગાઈ-ગવડાવીને માણેલું.હજુ પણ
એના રણકાર કાનમાં ગુંજે છે.એર્ટલી સિદ્ધિ ભથવારીની !
2.
shivshiva | સપ્ટેમ્બર 18, 2006 પર 12:30 પી એમ(pm)
લજામણી જેવું સુંદર ગીત છે.
3.
indianpics | સપ્ટેમ્બર 18, 2006 પર 4:20 પી એમ(pm)
THANKS
4.
વિવેક | સપ્ટેમ્બર 21, 2006 પર 2:24 પી એમ(pm)
આ ગીતમાં સાચે જ કુમાશ છે, હૈયાને વિહવળ બનાવી દે એવી…. સુંદર ચયન…. અભિનંદન, અમિતભાઈ!