વ્હાલમા – અરદેશર ફ. ખબરદાર ‘અદલ’

( 06-11-1881   ::   30-07-1953 )

શિયાળો શૂળે ગયો ને ઉનાળો ધૂળે વહ્યો
                  સરવરિયાં છલકે રે મારી આંખમાં ;
દિલ હોલાયાં આંગણે ને ફૂલ સુકાયાં ફાગણે
                  સરવરિયાં વરસે રે શ્રાવણ સાખમાં !

કાગા બોલે બારણે ને દોડી જાઉં ઓવારણે,
                  ઊના રે ધખતા ત્યાં સૂના ઓટલા ;
કોયલડી કૂ કૂ કરે ને કુંજલડી ચટકું ભરે,
                  ઓળું ને ખોળું રે દિનભર ચોટલા !

સપનામાં કંઇ સાંપડે ને જાગી નજરે ના પડે,
                  ખાલી રે ઓશીકાં ખૂંચે હાથને ;
નીંદર ના’વે આંખડી ને પળપળ પલકે પાંખડી,
                  લાગું કે ઘેલી હું સહિયર સાથને !

વીજ પડે કંઇ ઓતરે ને ચમકી દોડું ચોતરે,
                  શીળા રે વાતા દખ્ખણના વાયરા ;
તારલિયા સહુ ચીંધતા ને હૈયાં મારાં વીંધતાં,
                  વીખરાતા મારે દિલના ડાયરા !

પૂછું પળતાં પંથીડા ને પૂછું ઊડતાં પંખીડાં,
                  મારગડે દીઠો રે કો વરણાગિયો ?
મારગડા તો ધગધગે ને સૂના ડુંગર ડગમગે,
                  વાટે રે વહેતા જોગી વેરાગીઓ.

દેહલડી ધરણી ઢળે ને નયણાં મારા નીગળે,
                  જીવલડો તલખે રે કાળા કાલમાં ;
બોલ્યા ઘૂઘરા બારણે ને છાંટ્યાં નીર ઉતારણે,
                  ઝરમરિયાં ઝમકે રે ઝગમગ, વ્હાલમા !