Archive for ડિસેમ્બર, 2006
નૂતન વર્ષ – સૌપ્રિય સોલંકી ‘શૈલ’.
કરમાઇ ગઇ એક કળી કાલ, ખીલી ઊઠી નવીન કળી આજ,
ફોરમ તેની ફેલાય ચારેપાસ, મનુષ્ય હ્રદય હરખાય આજ ;
ઊગ્યો સૂર્ય આજ ભારે, કરે છે ચારેપાસ ઝગમગાટ,
પ્રસરાવે છે નવીન ચેતન, આ વ્હાલી સકળ સૃષ્ટિ સાટ.
શીત્તળ આ અનિલ ફૂંકાય, કરતો જોરે આજ તો વાય.
ખીલેલી નવીન કળી પર, સ્પર્શ કરે આજ તે સાય ;
વધાવવા આ નૂતન સાલ, કરે માનવ ઊઘાડા આત્માના દ્વાર,
સુખદ આશિષ દે તું, આજે ઓ સૃષ્ટિના સર્જનહાર.
પાણીના ઝરણ આજે તો, જાયે વધી આજે વ્હેણ,
કરે આજે બધાને અભિનંદન, એ જ તેનું એક કહેણ ;
ગત વરસોનાં કડવાં દુઃખો, જાય ભૂલી આ માનવ,
વધાવે આ નવીન વરસ, પ્રેમ હ્રદયી આ માનવ.
સર્જનહાર અમારા વ્હાલા, આધિવ્યાધિ સર્વ નિવારી,
ગયું વરસ જૂનું તો આજ, નવુ વરસ આજ સ્વીકારી.
તો જાણું ! – સુરેશ દલાલ. Suresh Dalal.
મારી ગાગર ઉતારો તો જાણું
કે રાજ, તમે ઊંચક્યો ’તો પ્હાડને !
હું તો ઘરે ઘરે જઇને વખાણું
કે રાજ, તમે ઊંચક્યો ’તો પ્હાડને !
આખો દી વાંસળીને હાથમાં રમાડો કહાન !
એમાં શા હોય ઝાઝા વેતા ?
કાંટાળી કેડી પર ગાગર લઇને અમે
આવતાં, જતાં ને સ્મિત દેતાં.
હું તો વ્હેતી જમુનાને અહીં આણું :
મારી ગાગર ઉતારો તો જાણું,
કે રાજ, તમે ઊંચક્યો ’તો પ્હાડને !
ડચકારા દઇને દઇને ગાયો ચરાવવી
ને છાંય મહીં ખાઇ લેવો પોરો.
ચપટીમાં આવું તો કામ કરી નાખે
અહીં નાનકડો ગોકુળનો છોરો.
ફરી ફરી નહીં આવે ટાણું :
મારી ગાગર ઉતારો તો જાણું,
કે રાજ, તમે ઊંચક્યો ’તો પ્હાડને !
મનોજ ખંડેરિયા, Manoj Khanderia.
(1) મારો અભાવ…
લાલાશ આખા ઘરની હવામાં ભરી જઇશ
ગુલમ્હોર મારી લાગણીનો પાથરી જઇશ.
ઊડતાં ફૂલોની કલ્પનાને સાચી પાડવા
આપી મહક પતંગિયાંને હું ખરી જઇશ.
આખું ય વન મહેકતું રહેશે પછી સદા
વૃક્ષોના થડમાં નામ લીલું કોતરી જઇશ.
હું તો છું પીછું કાળના પંખીની પાંખનું
સ્પર્શું છું આજ આભને, કાલે ખરી જઇશ.
મારો અભાવ મોરની માફક ટહુકશે
ઘેરાશે વાદળો અને હું સાંભરી જઇશ.
***
(2) જેવું લાગે છે…
વૃક્ષ ઊભું યાદ જેવું લાગે છે
કોઇ લીલા સાદ જેવું લાગે છે.
કેમ ફૂલો ભરવસંતે આથમતાં ?
બાગમાં વિખવાદ જેવું લાગે છે.
સાવ ઓચિંતા ફૂટ્યાં તૃણો બેહદ,
માટીમાં ઉન્માદ જેવું લાગે છે.
આમ તો ખાલીપણું રડ્યા કરતું,
જે નગારે નાદ જેવું લાગે છે.
ભયસૂચક થઇ આ સપાટી સ્મરણોની
ક્યાંક બહુ વરસાદ જેવું લાગે છે.
કાનુડા તારા મનમાં નથી.
સ્વર : દિવાળીબેન.
[odeo=http://odeo.com/audio/4626323/view]
હું તો કાગળિયાં લખી લખી થાકી,
કાનુડા તારા મનમાં નથી.
આવા શિયાળાના ચાર ચાર મહિના આવ્યા,
મારા કાળજડાં ઠરી ઠરી જાય રે,
પાતળીયા તારા મનમાં નથી….. હું તો…..
આવા ઉનાળાના ચાર ચાર મહિના આવ્યા,
મારા પાવનિયાં બળી બળી જાય રે,
છોગાળા તારા મનમાં નથી….. હું તો…..
આવા ચોમાસાનાં ચાર ચાર મહિના આવ્યા,
મારી ચૂંદલડી ભીંજાઇ ભીંજાઇ જાય રે,
કાનુડા તારા મનમાં નથી.
હું તો કાગળિયાં લખી લખી થાકી,
કાનુડા તારા મનમાં નથી.
તને રાધા ગમે કે ગમે મીરાં ? – ઇસુભાઇ ગઢવી.
કાન તને રાધા ગમે કે ગમે મીરાં… ?
એકે કાળજ કરવત મૂક્યાં
એકે પાડ્યા ચીરા… !
કાન તને રાધા ગમે કે ગમે મીરાં… ?
એકે જોબન ઘેલી થઇને તને નાચ નચાવ્યો ;
એકે જોબન ઘૂણી માથે તારો અલખ જગાવ્યો
એકે તને ગોરસ પાયાં
એકે ઝેર કટોરા… !
કાન તને રાધા ગમે કે ગમે મીરાં… ?
પચરંગી પાનેતર તું વિણ રાધે કદી’ન પહેર્યો ;
મખમલિયો મલીર મીરાંનાં અંગે કદી’ન લહેર્યો
એકે ઓઢી શ્યામ ઓઢણી
એક ભગવા લીરા… !
કાન તને રાધા ગમે કે ગમે મીરાં… ?
મલક બધાનો મૂકી મલાજો રાધા બની વરણાગણ
ભર્યો ભાદર્યો મૂકી મેડતો મીરાં બની વેરાગણ
એક નેણની દરદ દીવાની
બીજી શબદ શરીરા… !
કાન તને રાધા ગમે કે ગમે મીરાં… ?
હું કોનો છું પૂછો એટલું મળે ક્યાંય જો રાધા…
મળે ક્યાંય તો પૂછો મીરાંને કોને વહાલો માધા… ?
મારે અંતર રાધા વેણુ વગાડે
ભીતર મીરાં મંજીરા… !
મારે તો મીરાં-રાધા-મીરાં… !
કાન તને રાધા ગમે કે ગમે મીરાં… !
ઉતાવળ – મરીઝ. Mariz.
અબ્બાસ અબ્દુલઅલી વાસી.
એ રીતથી છવાઇ ગયા છે ખયાલમાં ;
આવેશને ગણી મેં લીધો છે વહાલમાં.
તારા વચનનો કેટલો આભાર માનીએ,
વરસો કઠણ હતાં તે ગયાં આજકાલમાં.
સારું છે એની સાથે કશી ગુફતગુ નથી,
નહિતર હું કંઇક ભૂલ કરત બોલચાલમાં.
લય પણ જરૂર હોય છે, મારી ગતિની સાથ,
હું છું ધ્વનિ સમાન જમાનાની ચાલમાં.
મુજ પર સિતમ કરી ગયા મારી ગઝલના શેર,
વાંચીને એ રહે છે બીજાના ખયાલમાં.
એ ‘ના’ કહી સહેજમાં છૂટી ગયા ‘મરીઝ’,
કરવી ન જોઇતી’તી ઉતાવળ સવાલમાં.
પરિચય – શૂન્ય પાલનપુરી, Shunya Palanpuri.
પરિચય છે મંદિરમાં દેવોને મારો,
અને મસ્જિદોમાં ખુદા ઓળખે છે.
નથી મારું વ્યક્તિત્વ છાનું કોઇથી,
તમારા પ્રતાપે બધા ઓળખે છે.
સુરાને ખબર છે, પિછાણે છે પ્યાલી,
અરે ખુદ અતિથિ ઘટા ઓળખે છે ;
ન કર ડોળ સાકી, અજાણ્યા થવાનો,
મને તારું સૌ મયકદા ઓળખે છે.
મે લો’યાં છે પાલવમાં ધરતીનાં આંસુ,
કરુણાનાં તોરણ સજાવી રહ્યો છું,
ઊડી ગઇ છે નીંદર ગગન-સર્જકોની,
મને જ્યારથી તારલા ઓળખે છે.
અમે તો સમંદર ઉલેચ્યો છે પ્યારા,
નથી માત્ર છબછબિયાં કીધાં કિનારે,
મળી છે અમોને જગા મોતીઓમાં,
તમોને ફક્ત બદબુદા ઓળખે છે.
તબીબોને કહી દો કે માથું ન મારે,
દરદ સાથે સીધો પરિચય છે મારો,
હકીકતમાં હું એવો રોગી છું જેને,
બહુ સારી પેઠે દવા ઓળખે છે.
દિલે ‘શૂન્ય’ એવા મેં જખ્મો સહ્યા છે,
કે સૌ પ્રેમીઓ મેળવે છે દિલાસો,
છું ધીરજનો મેરુ, ખબર છે વફાને,
દયાનો છું સાગર, ક્ષમા ઓળખે છે.
એક છોકરો + એક છોકરી + કંઇક બીજું ? – રમેશ પારેખ.
એક છોકરાએ સિટ્ટિનો હિંચકો બનાવી એક છોકરીને કીધું : ‘લે ઝૂલ’
છોકરાએ સપનાનું ખિસ્સું ફંફોસીને
સોનેરી ચોકલેટ કાઢી રે
છોકરીની આંખમાંથી સસલીનાં ટોળાએ
ફેંકી કૈં ચિઠીઓ અષાઢી રે
સીધી લીટીનો સાવ છોકરો ને પલળ્યો તો બની ગયો બેત્રણ વર્તુલ
છોકરીને શું ? એ તો ઝૂલી,
તે પછી એને ઘેર જતાં થયું સ્હેજ મોડું રે
જે કાંઇ થયું એ તો છોકરાને થયું
એના સાનભાન ચરી ગયું ઘોડું રે
બાપાની પેઢીએ બેસી તે ચોપડામાં રોજરોજ ચીતરતો ફૂલ.
મનરૂપી ઘોડો – દલપતરામ. Dalpatram
કવિત
મન રૂપી ઘોડો, જેનો વેગ નથી થોડો, જેનો –
જડે નહિ જોડો, એવો દોડ્યો જાય દૂર તે ;
ગણે નહિ ટાઢ તાપ, ગણે નહિ પુણ્ય પાપ,
ગણે ન અમાપ પ્રોઢ, પાણીપણું પૂર તે ;
ઉડીને આકાશ જાય, કુદીને કૈલાશ જાય,
પાતાળની પાસ જાય, જલદી જરૂર તે ;
કહે દલપતરામ, શી રીતે લવાય ઠામ.
જો કદાપિ કરે આમ ફાવતું ફીતૂર તે.
મુલાકાત – સૌપ્રિય સોલંકી ‘શૈલ’
અહીં
સુરજના કોમળ કિરણોથી
ઝળહળી રહેલા ઝાકળના બિંદુઓમાં
તમારું નામ વાંચી
તમને મળવા નીકળ્યો
અહીં
ફૂલોએ હસીને
મારું સ્વાગત કર્યું
મને શિસ્તની સુવાસ આવી
નિયમિતતાનું ગાન સંભળાયું
અહીં
ઉગતી ઉષાને
ઉચ્ચ આદર્શોના અવનવા રંગોથી
રંગવામાં આવી છે.
જ્ઞાન સરોવરમાં
કળાના કમળો
ખીલવવામાં આવ્યા છે
ઉજ્જવળ ભવિષ્યના
ઝરણાં વહી રહ્યાં છે.
સંસાર સાગરને આ કિનારે
લગારેલી જીવન-નૈયાને
સભ્યતાના શઢ અને હિંમતના હલેસા
અહીંથી આપવામાં આવે છે
ખરેખર !
અહીં મારી લાગણીઓ
ભીની ભીની થઇ ગઇ છે
લાગે છે કે
અહીંની સુવાસથી
હું સદા મહેક્યા કરીશ.
અમીઝરણું... 
મિત્રોના પ્રતિભાવ