લાકડું – અવિનાશ વ્યાસ.

આ આદિ અંતની સંતાકૂકડીમાં હું જેની સાથે આથડું
આજ મારા શબદનો શણગાર થાતું લાકડું.

માને ખોળે પડી આંખ ઊઘડી આંખો સામે જ ખડું,
પ્રથમ પગથિયે જાત ઝુલાવે ઘોડિયું તે લાકડું.

બાળપણામાં ભૂખનાં દુઃખે રડતું મનનું માકડું,
ત્યારે ધાવણીના રૂપમાં માડી મુખમાં મૂકે લાકડું.

પા પા પગલી ભરતાં ભરતાં ઘડી ચાલું ને ઘડી પડું,
કેમ ચાલવું જગમાં શીખવે ખેલણગાડી લાકડું.

કંકુ શ્રીફળ માણેકસ્તંભ માંડવો ચતુરપંખનું પાંદડું,
કહેશો ક્યારે કોની સાથે નથી સંકળાયું લાકડું.

ઓશિયાળા એંશી વરસે જ્યારે અંગ બને છે વાંકડું
ઘડપણનો સથવારો હાથે લાકડી એ લાકડું.

સંગ સૂનારી નારી અહીં રહી રડતી કેવળ રાંકડું,
સંગ સૂતું ચિતાની સાથે ભવભવનો સાથી લાકડું.