લોકશાહી કે લૂંટશાહી ? – કવિ દાદ.
જાન્યુઆરી 26, 2007 at 7:30 એ એમ (am) 2 comments
વલોવીને વધુ એમાં વડવાનલ પ્રગટ કીધો,
હવે આ લોક સમંદરની સબૂરી ક્યાં સુધી રહેશે ?
કરી મુખ બંધ એના હાલ, તપેલાને તપાવો ના
વરાળો ભૂખની ઢાંકી-ઢબૂરી ક્યાં સુધી રહેશે ?
સેવાનાં અંચળા નીચે વરુનાં નહોર રાખીને,
કલેજાં કોરતી પારી તમારી ક્યાં સુધી રહેશે ?
બાંધી મહેલ સપનાંનાં ને ખોદો ઘર તણા પાયા,
ઊભી આ લોકશાહીની હવેલી ક્યાં સુધી રહેશે ?
ભરાવે નહોર તે પહેલાં તમે આઘા ખસી જાજો,
ભૂખ્યો એ વાઘ પંપાળ્યો હવે એ ક્યાં સુધી રહેશે ?
વચનનાં જામ પી પીને પ્રજા બેશુદ્ધ થઇ ગઇ છે,
વધારે ડોઝ ના આપો, બિચારી ક્યાં સુધી રહેશે ?
ગયો છે ઘટ હવે છલકી ઋષિનાં રક્તબિંદુથી,
રઘુના હાથમાં એ તીર અટક્યું ક્યાં સુધી રહેશે ?
હરાળા તો ફરે છુટ્ટા ને પાળેલા ડબે પૂર્યા
તમારી દંડ નીતિની અનીતિ ક્યાં સુધી રહેશે ?
સતાવ્યા સંત તે શાસન કદી જાજું નથી ટકતું
હકુમત દશાશન જેવી હલાવી ક્યાં સુધી રહેશે ?
મહીં છે સાવ ખાલી તે ખબર સહુને પડી ગઇ છે
હવે ખોલો ? તમારી બંધ મુઠ્ઠી ક્યાં સુધી રહેશે ?
જરૂર છે રોટલાની, નહીં કે ખાલી ટપાકાની
પ્રજાને આપીયા જુઠ્ઠા દિલાસા ક્યાં સુધી રહેશે ?
શહીદનાં મસ્તકોથી ચણેલી દીવાલ સરહદની
કરો ત્યાં થૂંકના લેપન સલામત ક્યાં સુધી રહેશે ?
નથી એને શરમ જરી પણ બોલ્યું ફરી જાવાની
હવે આ કસમે-વાદેની ઇબાદત ક્યાં સુધી રહેશે ?
કહે છે ‘દાદ’ ફુંકાશે પવન જે દિ’ એ વિપ્લવનો
ધુંવાડાનાં પછી એ વાદળાંઓ ક્યાં સુધી રહેશે ?
* * * * *
– લોકકવિ દાદનું હૈયાવરાળી ગીત ખરેખર ધારદાર લાગી રહ્યુ છે… આજકલ લોકશાહીની વ્યાખ્યા કંઇક આવી થઇ ગઇ છે…
Buy the people !
Floor the people !
Off the people !
( નહીં કે By the people, For the people & Of the people ) પ્રથમ લોકો ને મતદારો ને અને સાંસદ ને ખરીદો ( Buy ), પછી બધાને શામ-દામ-દંડથી ભોંભેળા ( Floor ) કરી દ્યો અને છેલ્લે કોઇ પણ ભોગે ખુરશી જોઇતી હોય તો બેરહમ બનીને નિર્દોષ જનતાને રહેંસી નાખો ( Off ).
– અહીં શ્રી કૃષ્ણ દવે નુ એક કટાક્ષ કાવ્ય – હાલો પથ્થારી ફેરવીએ દેશની… વાંચવા ક્લીક કરો…
Entry filed under: કવિતા.
1.
સુરેશ જાની | જાન્યુઆરી 26, 2007 પર 9:07 પી એમ(pm)
મારા બહુ જ પ્રિય કવિ. પહેલી વાર તેમનું કાવ્ય ‘વાંસલડી ડોટ કોમ’ અમદાવાદમાં સાંભળ્યું હતું ત્યારે તે ત્રણ વાર વન્સ મોર થયું હતું . તે વખતે તેમને ટાઉનહોલના સ્ટેજ પર બોલાવીને તેમનું સૈમિલ મુંશીએ અભિવાદન કર્યું હતું.
2.
વિવેક | જાન્યુઆરી 29, 2007 પર 5:40 પી એમ(pm)
સુંદર કાવ્ય… સાચી વાત અને સાચો આક્રોશ…