ગઝલ :: હઝલ !

ગઝલ                                                                  હઝલ !
શ્રી અમૃત ઘાયલ.                                             શ્રી નિર્મિશ ઠાકર.

એ ઘડી પણ એક વખત આવી હતી,                   ખોલવા તાળું ન એ ફાવી હતી,
સુખની મારા હાથમાં ચાવી હતી.                          સુખની મારા હાથમાં ચાવી હતી !

કોઇની સમજાવી એ સમજી નહીં,                          એ કશું સમજ્યો ન’તો ને એ છતાં –
આંખને એણે ય સમજાવી હતી.                            આંખને એણે ય સમજાવી હતી !

આમ તો મારગ બહુ સીધો હતો,                           માત્ર ફેરા લાખચોરાશી ફરી –
જિન્દગીને ઠોકરો ખાવી હતી.                                જિન્દગી ને ઠોકરો ખાવી હતી !

નીરખી રણ પાણી પાણી થઇ ગયા,                      નીરખી રણ પાણી પાણી થઇ ગયાં,
રામ જાણે શું ઘટા લાવી હતી !                             ન્હેર નકશામાં જ લંબાવી હતી !

આટલી ઝાંખી હશે ન્હોતી ખબર,                           આગિયાએ સૂર્ય પર ફેંકી, પછી –
રોશનીને મેં ય બિરદાવી હતી.                              રોશનીને મેંય બિરદાવી હતી !

આમ અંતરિયાળ છોડી ક્યાં ગયા                          હાસ્યપ્રેરક કાવ્ય છે, હું તો નથી !
દોસ્તો, કૈં તો દયા ખાવી હતી.                               દોસ્તો કૈં તો દયા ખાવી હતી !

મ્હેરબાની એમની કે સાંભળી,                                 કેમ બેસાડ્યો ગળું ઝાલી મને ?
મારે પણ ‘ઘાયલ’ ગઝલ ગાવી હતી.                    મારે પણ ‘નિર્મિશ’ હઝલ ગાવી હતી !